Çocuklar Büyürken

 Bu bir etkinlik haberi. Blogumla katıldığım ilk etkinlik. Konuşmacı her annenin ilham verebilecek bir hikayesi var. Ve bu hikayeleri paylaşmaya hazırlar. Ben de  öyle.

Aşağıdaki linke tıklayarak kaydolabilir, siz de öykülere kulak verebilirsiniz. 9 Nisan’da Bahçeşehir Üniversitesi’ndeyiz. Gelin…

http://www.philipsannelerkonusuyor.com/(S(cpq5qz54i4wc4jjivllfj0oy))/Site/MobileIndex

Bu yaşamda beni su üzerinde tutan bir güç varsa eğer o da, öğrenmek. İyi ya da kötü ne ile karşı karşıya kalırsam beynim, kalbim öğrenmeyi seçiyor. O yüzdendir ki ailemle, De, Do ve Mimu’yla ilgili hikayeler okuyorsunuz bu blogda. Ne öğreniyorsa kalbim, paylaşmak istiyor. İstiyorum ki, bir başkası daha sorusuna cevap bulsun. Takıldığı bir engel varsa önünde, üzerinden geçebilsin.

Mimu ile buluşalı bir yılı geçti. Artık aile dengelerimiz yerini buldu. Yani içe dönük olan konsantrasyonum yavaştan dışa açılıyor. Son zamanlarda koruyucu ailelik kavramı ve pratikleri üzerine daha çok düşünüyorum. Her ailenin itici gücü başka, bunu biliyorum. Ama birkaç başlık var ki, bence hepimizin üzerine kafa yorması gerekli. Yabancı kaynakları okuduğumda da benzer konular görüyorum. Öyle ise ben yazayım, düşünmesi sizlere kalsın.

Bu bebekler, çocuklar ‘şanslı’ değiller. Biliyorum, birçoğunuz karşılaştığımızda bunu iyi niyetle söylüyorsunuz: Ah çok şanslı Mimu. Hayır, değil (iç sesim: ‘biz’ şanslıyız aslında..). O ve arkadaşları bu dünyaya bir-sıfır geride başladı. Hepsinin öyle ya da böyle uzak kaldığı duygular, bilemediği kavramlar var yaşamlarında. Belki bizimle birlikte birçoğunu DEV adımları ile kazanmaya çalışıyorlar. Ama unutmayın, bu bir şans değil. Bu bir var olma gayreti. Koruyucu aileliğin temelinde bu var olma gayretine el uzatmak yer alıyor. Biz onların bu hayattaki elleriyiz. Tutunamadıkları, erişemedikleri dallara yetişmelerine yardımcı olacak elleriyiz.

Lütfen onların yanında, onlar yokmuş gibi konuşmayın. Yaşları küçük olabilir ama tıpkı sizin çocuklarınız gibiler. Akıllılar, algıları açık. Hatta inanın belki normal bir aile hayatında yetişmiş bir çocuktan çok daha açık. Merak ettiğiniz sorular olabilir, çok doğal. Sormadan önce iki kere düşünün. Bu anne tam da bu anda bu soruya cevap vermek ister mi? -Nerede kalmış daha önce? Çocukların zihinlerindeki yansımayı düşünün; Nerede mi kaldım, benim evim burası değil mi? -Ailesi var mıymış, görüşüyorlar mı? Ailem yok mu, var işte, yanımda ya… -Hatırlıyor mu şunu/bunu/yuvayı? Şu/Bu? Onlar da kim? -Söyleyecek misiniz? Üstü kapalı sormuş da olsanız merak ettiğiniz soruların cevapları basit değil. Ve aslında onların ruh sağlığından daha kıymetli değil. Bunu unutmayalım.

Anne-babalık yöntemlerimizi çabucak yargılamayın. Her şey göründüğü gibi değil. Ya da maalesef alışık olduğunuz gibi değil. Birçok miniğin yaşlarına ve yaşadıkları şartlara bağlı olarak, getirdiği alışkanlıkları var. Ve bu alışkanlıkların bir kısmı standart aile yaşantılarımıza o kadar çabuk uyum sağlayamıyor. Ve biz anne-babaları olarak onlara bir yandan yeni şeyler öğretmeye çalışırken bir yandan da bir güven bağı kurmaya çalışıyoruz. O güven olmadan hiçbir şey olmuyor aslında. Ne yaparsa yapsın, nasıl hissederse hissetsin o miniğin DAİMA yanında olacağımıza dair bir güven bu. Biyolojik çocuklarımızın nefes alır gibi otomatik olarak içine çektiği bu güveni miniğimize önce damla damla veriyoruz. Ve sonra nefes almanın kendiliğinden olduğunu öğretir gibi öğretmemiz gerekiyor. Hiç kolay değil. O kadar gel-gitli bir yol ki bu.

Belki arkadaşlarım, yakın çevrem şaşırıyor olabilir. De ve Do için kurguladığım daha kuralcı (her zaman içinde sevgiyi koşulsuz barındıran bir otorite elbette) gözüken anneliğimi Mimu için daha geniş tutuyor gözükebilirim. Evet, öyle. Ama böyle olması gerektiği için öyle. Küçük oğlumuz bana, babasına bağlılığını sağlamlaştırdıkça aile kurallarımızı, aile olmanın tatlarını almaya başladı.

‘Biz’ler yüce insanlar değiliz. Gayet normaliz. Aslında çok teşekkür ediyorum şimdi buradan. Bu yola çıktığımızda etrafımızdaki her bir arkadaşımız, tanıdığımız bize sevgilerini, en güzel dileklerini, hatta takdirlerini iletti. Bu güzel dilekler büyük bir destek. Hepsinin kalbimde ayrı yeri var. İnanın bu bir yücelik değil, sadece bir seçim. Ve her seçim gibi kendi zorluklarını barındırıyor. Ne denli okursak, araştırırsak araştıralım aslında aniden bilmediğimiz bir yola giriyoruz, hem de ailemizin tüm fertleri ile. Ve kapılar kapandığında kendimizle baş başayız. Öğreniyoruz gün be gün, evet. Aynı yoldan yürüyenlere soruyoruz. Anlık keşfettiğimiz çözümlerle hareket ediyoruz. Daha önceki ebeveyn tecrübelerimizle cevaplar bulmaya çalışıyoruz. Okuyoruz. Ama aslında yalnızız. O yüzden tüm güzel takdirlerinizin ardında, bizimle aynı yolu seçin ya da seçmeyin, koruyucu ailelerin yaşadığı badirelere açık olmanızı diliyorum.

Son söz… Koruyucu anne baba olmak harika. Bir miniğin MUTLU büyüdüğünü görmekten daha tatmin edici hiçbir duygu bilmiyorum. Mimu’nun her bir yeni keşfinde sanki az gecikmiş de olsa, kendinden emin yürümeye başlayan yavrusuna bakan bir anne-baba gibi eşimle göz göze geliyoruz. Onun adına sonsuz gurur duyuyor ve büyük bir aile olmanın tadını her geçen gün daha çok çıkarıyoruz.

Oğlum yıldızları seviyor. Ve aydedeyi. Karanlık çöktüğünde camdan bakıp arıyor sevdiklerini. Bazen diyorum ki, bugün hava kapalı Mimu, yıldızlar bize göz kırpmıyor. Ya da, Aydede gizlenmiş bu gece, bulutların arkasına. Ama sen uyusan bile orada olacak, merak etme.

Twinkle twinkle little star’ı izliyoruz sık sık: Bir küçük baykuş elinden tutuyor yıldızın, gökte uçuyorlar. Eğer Mimu o gece biraz gerginse, biraz kızgınsa birşeylere, hemen rahatlıyor. O güzel sesiyle şarkıyı mırıldanıyor, kendince.

İşte böyle anlar aklıma geliverince, düşünüyorum. Aslında sevdiklerimize organik bir bağla tutunmamız gerekmiyor. O bağ gizli. Ama var. Ben biliyorum, o biliyor. Bu da yetiyor sevgimizin hayat bulmasına, yeşermesine.

Kaybetmekten korkmuyor musunuz, diye soruyorlar bana. Yollarınız ya ayrılırsa bir gün, ya gitmesi gerekirse? Korku insana ait bir duygu, elbette korkarım bu ihtimal karşısında. Ama tıpkı aydede gibi, araya bulut da girse ben oradayım Mimu için. Hep olacağım. Hep olacağız. Onun bir aileye ihtiyacı vardı. Ve oldu. Artık yalnız değil. Hayatında ona ninni söyleyen bir aydedesi, sıkıldığında göz kırpan yıldızları var.

Öğrenmenin yaşı yokmuş. Ben Mimu ile bambaşka bir anneliğin var olduğunu öğrendim: Korkularıma rağmen adım atabileceğimi, uyuyan bir miniğe ninni söylerken hep onun için orada olacağıma söz verebileceğimi, bu sözümü karanlık gecelerde dahi tutabilmeyi dilemeyi… Öğrendim. Kimbilir daha neler neler öğreneceğim onunla birlikte. İşte bu yüzden mırıldanmaya devam:

Twinkle twinkle little star, how i wonder where you are…

Gençken bir kedim vardı; Limon. Çılgın ama ürkek bir şeydi. Bebekken bir türlü vazgeçemediği tek şey sofradan ve hatta buzdolabından yiyecek aşırmak ve bulduğu yerde mideye indirmekti. Hiç unutmam, bir gün işten döndüğümde onu su kabının başında sağa sola sallanırken bulmuştum. Şöyle bir yüzüne baktığımda ne göreyim! Yüzü gözü muhallebi içinde. Sen buzdolabını aç, rafa tırman, henüz hiç dokunulmamış olan çikolatalı muhallebiye dal ve yiyebildiğin kadar ye. Eh… Sonrasında tabi öyle bir şişmiş ki, su bile içemez hale gelmiş. Bugün birden aklıma geliverdi. Gülümsedim.

Sabah koşturmamız evlere şenlik. Üç çocuklu ev hali… Çocuklar uyandırılacak, kahvaltılar edilecek, öğle yemekleri paketlenecek, bale öğrencisinin saçları örülecek, sporcuya çanta hatırlatması yapılacak ve farklı adreslere teslim için yola çıkılacak. Bu esnada anne baba da işe gitmek için arada ne kadar hazırlık yapabilirse o kadar.

Yine o sabahlardan biriydi bugün. Hazırlıkları biten Mimu’ya haydi sen biraz oyna, demiş ve içeride başka işleri toparlıyorum. Salon pek sessiz. Böyle anlarda muhakkak bizi bir sürpriz bekler ama, ne yalan söyleyeyim gidip bakamadım.

Tam kapıdan çıkabilecek hale geldiğimizde Mimu ekşi bir suratla:

– Ay kaynım ayyıyo anne…

– Hayda, ne oldu ki şimdi, gel bir bakayım sana.

– Mimu! Bu tshirtin hali ne böyle, her taraf bal!

Yüzünde geniş bir gülümseme, akıllı ve yaramaz gözlerde anlık bir parlama. Küçük ayıcık kaşla göz arasında sofradaki bal kabına dalmış, yiyebileceği kadarını yemiş ve üst baş batmış.

Bu ruh hali belli bir yaşa dek yuvalarda büyüyen çocukların neredeyse hepsinde var; sofradaki yiyeceklerin biteceğine dair bir endişe, bu endişenin verdiği dürtü ile bulduğunu anında ağzına atma telaşı. Oğlumuz ilk zamanlarda her akşam yemeğinde bu endişeyi yaşıyordu. Sofrada bir kavga kıyamet. Tencerelerin hepsini görmek istiyordu; aç o kapağı! Onda ne var? Ya bunda? Bitti mi? Ben de yiycem. Sen az ye, bana çok koy. Hepsinden koy!

Her şeyin aslında hepimize yetebileceğini anlatmak zaman aldı. Bir süreliğine, yemekleri mutfakta koyduk tabaklara, hepimize azar azar. İnce ince işledik: Sofra bir keyif alanı, ailemizin bir araya geldiği bir buluşma. Kavgasız gürültüsüz, korkusuz yemek yediğimiz; sadece bedenimizin değil, ruhumuzun da doyduğu bir yer. Mimu’da çok yol kat ettik elbette. Hala arada bir, böylesi sevimli ama bir yanıyla da kırılgan anlar yaşıyoruz. Tatlı tatlı gülümsüyoruz ama ardında yer alan duyguyu hiç es geçmiyoruz.

Tüm çocuklar en temel hakları olan doyma haklarını korusun. Karınlar her durumda doyar da, esas ruhları doysun…

Genelde hep duygularım üzerine yazmayı sevsem de, son dönemde öyle güzel telefonlar, mailler alıyorum ki, böyle bir bilgilendirme yazısı iyi olacak diye düşündüm.

Neden koruyucu aile olduk? Çünkü biz ailemizi büyütmeyi istedik. İkizlerimiz artık büyümüş ve bir başka bebek doğurma ihtimalim yaş olarak düşmüşken sevebileceğimiz bir başka can bir yerlerde bizi bekliyordur diye düşündük.

Neden evlat edinme değil de, koruyucu ailelik? Çok da ince bir düşünme sürecine tabi tutmadık aslında kendimizi. İki biyolojik çocuğu olup da kırk yaşını geçmişken evlat edinebilmemiz çok daha uzun sürecekti muhtemelen. Oysa bir yaştan sonra insan beklemenin de anlamlı olmadığını öğreniyor. Harekete geçmek en iyisi idi. Öyle de yaptık. Hem arzumuz kağıt üzerinde bize ait olması değildi, kalben bize ait olması yeterli diye düşündük. Öyle de oluyor, hiç tereddüt etmeyin.

Hukuken temel ayırım şu; çocuğunuz evlat edindiğinizde sizin nüfusunuzda oluyor. Koruyucu ailelikte böyle değil. Bu çocuklar evlat edinilebilme statüsünde olmayan ama bir sebepten dolayı kurumda büyümeleri gereken çocuklar. Yani bir sebepten ötürü koruma altında oluyorlar. Öyle ya da böyle, devlet kurumlarında büyümekten başka şansları olmuyor. Aile yaşamı işte bu nedenle en kıymetlisi.

Süreç nasıl ilerliyor? Başvurumuzu yapmadan önce bir ön görüşme yaptık. O görüşmede evrakları alıyorsunuz ve bir ay içinde tamamlayarak başvurunuzu yapmanız bekleniyor. O süreçte belki de en kritik olanı varsa çocuklarınıza durumu iyi aktarmak. Çünkü eğer yaşları büyükse sizden istenen her belgeyi onlar adına da hazırlamanız isteniyor. Ve bunların içinde kan tahlilleri, psikiyatrik değerlendirme vs de var. Hastaneler genellikle evlat edinme sürecine dair bir kontrole alışık. Oysa koruyucu ailelikte istenen evraklar daha az, bunu sağlık merkezine doğru aktarırsanız bazı bürokratik zorlukları hafifletmiş olursunuz.

Evrakları teslim ettikten sonra kurum bir ev ziyareti yapıyor. Uzmanınız evinizin fiziksel uygunluğunu, aile düzeninizi yerinde inceliyor. Sizinle anne baba olarak sohbet ediyor. Eğer çocuklarınız büyükse onlarla da birebir laflıyor.

Bir sonraki aşama kurumda karşılıklı görüşme. Bu kısımda belki sizin bile aklınıza gelmemiş sorularla karşılaşabilirsiniz; rahat olun. Aslında amaç kararınızdaki kararlılığınızı görmek, olası sıkıntılara hazır olup olmadığınızı yorumlamak. Koruyucu ailelik evlat edinmek gibi bir yol değil. Bunun ayırımında olup olmadığınızı bir kez daha sorgulayabilirler. Aslında konunun özünde çocuğun faydası var. Bunu hiç akıldan çıkarmamalı. Elbette bu adımı ailemizi büyütmek için atıyoruz ama temelde ailesi olmayan bir yavruya bir yuva açılacak, kurum bu noktayı gözetmemizi istiyor. Haklı da.

Bu aşamayı geçtikten sonrası… Beklemek. Beklenti ve taleplerinize, ailenize uygun bir küçüğün bulunması için beklemek. Bizim başvurumuzun kabulünden sonra oğlumuzla buluşmamız üç ayımızı aldı. Belki de en yavaş geçen süre bu. Midemde kelebeklerle geçirdim ben bu üç ayı (bu yazıdan okuyabilirsiniz).

Minikadamla buluşmamız… Bir kış günü uzmanımızdan telefon geldi: Böyle bir yavrumuz var, görmek istiyor musunuz diye. Hemen, dedik, en kısa sürede gelelim. Yuvada büyüyen bir minikti oğlumuz, henüz iki buçuk yaşında. Bir küçük kitap aldım ona, tanışmamızı kolaylaştırmak için. Ertesi günü koşar adım yaşadığı yere gittik. Ürkek ürkek oturuyordu koltukta, belki o bizden bile tecrübeli idi bu buluşmalara. Bir saat kadar yanında kaldık; birlikte bir bağ kurabildik sanırım. Öyle bir saat ki bu, taş gibi ağır. İnsanın kalbinde binlerce tereddüt, heyecan, istek hepsi birbirine giriyor. Minikadam için de öyle olsa gerek. Küçücük yaşına rağmen anlıyor ki, bir başka durum var ortada. Böyle bir anın aslında kararı olmuyor. Sadece duygusu oluyor. O an hem kendimiz, ailemiz hem de bir küçük can için karar vermeye çalışıyorsun; sevecek miyim koşulsuzca, alışacak mıyız birbirimize, çocuklarımız kabul edecek mi herşeyi olduğu gibi… Hani sanki neredeyse bir yıldır hazırlanan biz değilmişiz gibi bir şaşkınlık hali geliyor insanın üzerine. Bir işaret arıyorsun, bağlanabileceğimize dair bir işaret. Ben o kararı tam ayrılırken verdim sanırım. Kitabı götürmek ister misin evine dedim? Hayır, dedi. Ayrıldık. O oyun ablası ile elele yürürken ardından bakıyordum. Bir baktım ki elimde kitabı kalmış. Mimuuu diye seslendim, döndü baktı. Bak, dedim, elimde bu kaldı. Almayacak mısın? Bana doğru öyle bir koştu ki. Tamam dedim. Annesi benim.

Tanışmamızdan hemen sonra kurum bize soruyor; bağlanma sürecine geçmek istiyor musunuz, diye. Evet derseniz bir haftaya yakın bir süre annesi olarak her gün yuvaya gidiyorsunuz. Küçüğün ortamında onunla zaman geçiriyor, bakımına destek oluyorsunuz. Sizi güvenebileceği bir insan olarak görebilmesi için bir zaman gerekli. İnanın bu güven iki gün bile geçmeden inşa olmaya başlıyor. Sevginin gücü hakikaten çok büyük. Biz üçüncü günde baba, abi ve abla ile buluşturduk minikadamı. Süreç içinde iki tane zor günüm varsa eğer benim için ilki bu idi. Bir yandan biyolojik çocuklarınızı koruma hissiniz, onların gözündeki bir küçük kırgınlığa bile takılmanız; bir yandan küçük yavrunuzu aileye dahil etme gayretleriniz. Baba ile bağ en son kurulanı. Çocuklar bir şekilde daha kolay ilişkileniyor da, küçüğün hiç tanımadığı erkek figürüne alışmasının zaman alacağını daha o an fark ediyorsunuz.

Eve geliş ve sonrası nasıl ilerliyor? Bir hafta dolmadan tamam dediler, Mimu artık sizinle. Koşar adım gittik evine; zaten bir kendisi var. Eşyası, oyuncağı, sevdiği özel bir nesne, hiçbirisi yok. Herşeyi ortak olan bir yaşamdan bireysel yaşama geçiş… Kapıdan nasıl çıktık ve evimize nasıl geldik derseniz, onu da buradan okuyabilirsiniz.

İki tane zor günüm var demiştim ya, ikincisi Mimu’nun eve gelişinin üzerinden birkaç gün geçmedendir. Hayallerimiz ve kalbimiz ne kadar büyük olursa olsun; gerçekler kolay değil. Hele de sorumlu olduğumuz başka çocuklarımız da varsa. Bir anda çok çocuklu yaşama geçiş, tüm dengelerin aniden değişmesi, alışkanlıkları ve çok doğal korkuları ile gelen bir yavruyu hayatımızın içine almayı öğrenmek… Hiç kolay değil. Üçüncü gün bir duygu boşalması: Ben ne yaptım, nasıl becereceğim bu dengeleri kurmayı diye ağladım, ağladım. Ferahladım sanırım. Gücümüzün nereden geldiğini hatırlamak iyi oluyor bazen.

Kurumun takibi. Uzmanınız düzenli olarak ziyaretlerde bulunuyor. Gündelik yaşamda nasıl bir tempoda iseniz onu elbette devam ettireceksiniz. Çalışan bir anne iseniz bir yardımcınız olacak elbette, yavrunuza siz yokken bakacak. Onunla da böylece tanışacak uzman. Çocuğunuzun gelişimi nasıl, bağlanma sürecini tamamlayabilmiş mi? Ailenin tüm bireyleri süreci kabullenmiş mi, bunları elbette izleyecek.

Evdeki yaşamda önerilerim olacak olursa:

Lütfen hem kendinize hem de çocuklarınıza (hepsine) zaman tanıyın. Acele etmeyin. Sabırlı olun. Çocuk yetiştirmiş olsanız dahi bu defa başka şeyler deneyimleyeceksiniz. Buna açık olun. Eğer becerebiliyorsanız daha en baştan pedagojik bir destek alın. Aslında bilin ki, belki de en çok zorlanacak olan biyolojik çocuklarınız olacak. Gelen küçük bir nevi Alis Harikalar Diyarı’nda çünkü. Birebir ilgi, onunla uzun uzun ilgilenen yetişkinler, oyuncaklar, kurulu bir aile düzeni. Hepsi yavrunuz için bir ilk. O bu heyecanla başa çıkmaya çalışacak. Biyolojik çocuklarınız ise o güne dek yaşadıkları yaşantının değişimine tanıklık edecek ve korkuları olacak. Onları dinleyin, birebir zaman geçirin. Hiç merak etmeyin, kardeşlik bağı muhakkak kuruluyor (kardeşler için yazım da burada) Ama sabırlı ve hakkaniyetli olun.

Okuyun. Türk literatüründe olmasa da, yabancı kaynaklarda koruyucu ailelik ve evlat edinme süreçlerinde ailelerin ve çocukların yaşadıkları üzerine okuyabileceğiniz yazılar var. Her görüş işe yarıyor. Unutmayın ki yavrunuzun özel ihtiyaçları olacak, bir aile ile ne kadar geç buluşmuşsa o kadar çok. Bu eşikleri iyi gözlemlemek ve ilgimizi o yönde yoğunlaştırmak mühim.

Eğer evli iseniz eşinizle süreci paylaşın. Sizin piliniz bittiğinde izin verin, o devralsın. Aslında lokomotif sizsiniz, çünkü bu küçükler önce anneye bağlanıyor. Bu çok önemli. Sürecin sağlıklı ilerlemesi sizin elinizde. Ama sizin enerjiniz bittiğinde bırakın baba devreye girsin. Böylece bir süre sonra bir bakmışsınız, yavrunuz onu da koşulsuz kabul etmiş.

Gündelik yaşantınızı olduğu gibi sürdürün ve küçüğe sorumluluklar verin. Göreceksiniz aileye adaptasyonu böylece daha hızlı olacak.

Tıpkı diğer çocuklarınızı büyütürken yaptığınız gibi, bir düzen kurun, ve bu düzene sadık kalın. Küçüğün güven duygusu ancak böyle inşa olacak.

Bol bol bir arada oyun oynayın, henüz hiç tanışmamış dahi olsa ona kitap okuyun. Yaşının gerisinde olabilir dikkati, bu sizi şaşırtmasın. Küçük küçük atılan adımlar zamanla büyüyecek.

Bir sonraki adıma geçmek için sabırlı olun; örneğin kreşe başlamak, büyük aile ile tanıştırmak vs için. Bir duygu bombardımanı içinde olacaksınız ilk aylar. Siz de , o da. Önce çekirdek aileye ve evine alışsın, sonrası sonra gelsin derim.

Son söz. Biz bu sürece girerken aklımızdaki bir iyilik projesi değildi açıkçası. Bu tek taraflı bir beslenme değil. Evet, elbette bir yavruya aile sunmak harika bir duygu. Ama sevgi karşılıklı. Sizin ona duyduğunuz bağı o da size duyacak. Ve sevgisi tüm aileye iyi gelecek. Büyük oğlum en başlarda çok sorgulamıştı bu kararımızı. Hatta bizi bir sosyal hizmetler uzmanından beklenecek sorulara boğmuştu. Aradan bir yıl geçtiğinde şöyle diyor şimdi; ‘iyi ki yapmışız anne, iyi ki bizi ikna etmişsiniz. Abi olmak harika bir duygu.’ İşte bu söz özetliyor herşeyi.

Bol şans.

İkizler yeni yeni yürüyor. Haftaları, ayları saydığımız günlerin sonunda De ve Do’nun bir yaşına yaklaşmışız. Anne baba olarak içimizde bir gurur; sanki çok uzun yollar kat etmiş gibiyiz. Bir yandan da öyle. İki kişilik bir hayatı dört kişilik kılmayı öğrendik. Yenidoğan bebekleri ayağa kaldırmış olmak, onlarla bir hayatı nasıl kurgulayacağımızı keşfetmek, eş iken anne baba olmak… Hepsi bu bir yılda oluverdi. İşte en çok da bu yüzden, heyecanla kutlamak istiyoruz. Başardık demek için, biz de büyüdük demek için.

Bugün, içimde aynı heyecan, aynı coşku. Cümle aleme seslenesim var: Bir koca yıl geçti! Mimu evimize geldi, bizi yeniden anne baba yaptı. De ve Do’yu abla abi yaptı. Kendisini de enerjik, kararlı, becerikli ve en mühimi de mutlu bir minik adam yaptı. Hoş geldi!

O gün, o kapıdan çıkarken yeni giysiler olsun üzerinde istemiştim. Bedenini tahmin etmeye çalışmıştım, eski tecrübelerimi yoklayıp.

O gün, o kapıdan çıkarken fotoğraflarını çekmiştim, onu kollayıp sevenleriyle bir anısı olsun diye.

O kapıdan çıkarken elimi tutsun ve hiç bırakmasın istemiştim.

O kapıdan çıktı ve babasının omzu üstünden izledi dünyayı ilk kez; ürkek, şaşkın, endişeli.

Ve bir kapıdan girdi aynı endişeli duygularla. Bize güvendi sadece. O güvenle girdi evine.

İki güzel yürekle buluştu evinde; De’nin oyuncu ve meraklı bakışları, Do’nun şevkatle kollayan gözleri an gibi aklımda.

İlk uykusunu uyudu yatağında, ellerini yüzüme koyup.

O gece, tüm çocuklar uyuduğunda eşimle birbirimize baktık, sessizce anlaştık. Bazen bir his iner ya dünyanıza, söze gerek bırakmayan. Öyle bir andı işte…

Birkaç gün sonraydı, herşey sanki darmadumandı. Ağladım ağladım ağladım. Hiç unutmuyorum. Beynimde sorular: Ne yaptım ben, nasıl kuracağım bu yeni dengeyi? Nasıl sağlayacağım yeniden evimizin huzurunu, De ve Do’yu üzmeden başarabilecek miyim? Mimu’yu ait kılabilecek miyim yuvasına? Sanki yeni doğum yapmış bir lohusa gibiydim. Kırılgan, içinde bulunduğu günden çok sonraya gıpta ile bakan. De ve Do küçücükken tam böyle hissetmiştim, beceriksiz ve çaresiz…

Çok iyi geldi o ağlama. Toparlandım. Gücümü hatırladım.Yeniden bir miniğe anne olmayı hatırladım. Zaman zaman eşimin doğallığından, zaman zaman De’nin becerikliliğinden, zaman zaman da Do’nun mantığından feyz aldım. Sabrımın zorlandığı anlar oldu. De ve Do’ya kızdığım, Mimu’yu dakikalarca sakinleştirmeye çalıştığım, az biraz yol almışken en başa döndüğümüzü sandığım anlar oldu.

 Bir süre sonra fark ettim ki, olması gereken ne ise o oluyor. Bu bir akış ve herşeyden önce suyun çalkalanmasına izin vermem gerekiyor. O gün o kapıdan çıkarken hissettiğim aşk ile davranınca, herşey yoluna giriyor.

Şu an, tüm çocuklar uykuda. Mimu ile kitabımızı okuduk, kıkırdaştık. De ve Do ile kısacık sohbet ettik. İşte böyle büyük bir aile oluverdik. Mutlu yaşlar bize 😊…