Blogumdaki ilk yazımın üzerine bir on yıl devrilmiş. Çocuklar Büyürken demişim. Henüz elimin altında büyürlerken, sanki çok uzun soluklu bir duyguymuş gibi, öyle bir rüya… Oysa büyüdüler. Bağımsızlaşıyorlar. Daha yolları var ama belki de birkaç sene sonra o yolu bensiz yürüyecekler. Hatta ilk denemelerini yapıyorlar.

Onların bir gün kanatlanacağını tahmin ediyordum ama kanatların rüzgarında neler hissedeceğimi bilmiyordum. İlk önce kızım De yola çıktı; on dört yaşında yurtdışında okumaya yolladık. Bu kadar erken uçmak gerekir miydi yuvadan, bilmiyorum. Ne zor geldi… Ona da, bize de. Kızım iyi olsun, iyi hissetsin derken hasret bile duyamadım. Meğerse hasretlik duygular sütlimanken çekilirmiş. Böylece öğrendim.

Büyük oğlum Do, lise günlerinde artık. Harflerle yazınca büyük gelen bu kelime oğlumun yüzüne baktığımda aslında hala küçük duruyor. Liseli olmanın gereklerinden birisi bağımsızlık, o da bunu test ediyor, küçük küçük tadına bakıyor. Baksın. O zaten yaparak, dokunarak öğrenen bir çocuktu, genç olmayı da böyle başaracak.

Bir üç numara kaldı elimizde büyüyen 🙂 O zaten elimize geldiğinde kızgın bir ergen gibiydi, öfkeli ve huzursuz. Yıllarımız küçük bir çocuk gibi hissetmesini sağlamakla geçti. O nedenle bir süre daha o evrende sefasını sürsün istiyorum. Yılbaşında hediye teslim eden bir Noel Baba var mı, diş perisi gerçekten çok mu meşgul gibi sorularla uğraşsın. Onun da De ve Do kadar özgüvenli olacağı günler gelecek. Yolumuz uzun.

Çocuklar büyürken bana neler oldu? Yaş aldım. Dersler aldım. Gururlandım. Duygulandım. Umutlandım. Heyecanlandım. Yoruldum. Evet… bu son kelimeyi söylemekten de çekinmiyorum. Anne olmak yorulduğunu bilmemek olmasın çünkü yük taşımanın da bir haddi var. Annelik çocuğunu hep kucağında taşımak değil. Galiba marifet vaktinde kucaklamak, sonra elinden tutup; günü gelince yanı başında yürümek sadece.

Bu aralar anneliği daha sessizce yapmanın yollarını keşfetme evresindeyim. Oyuncu ve kollayan anneden dinleyen anneliğe geçiş. Büyüyen çocuklarımın yanında yürüyerek ilerlemek istiyorum. Yan yana yürümenin de tadı var. Yer yer sessizce, yer yer sohbet ederek, yer yer gülümseyerek, ortak zevkleri keşfederek.

Her güne şükrederek… İyi seneler!