Çocuklar Büyürken

Blogumdaki ilk yazımın üzerine bir on yıl devrilmiş. Çocuklar Büyürken demişim. Henüz elimin altında büyürlerken, sanki çok uzun soluklu bir duyguymuş gibi, öyle bir rüya… Oysa büyüdüler. Bağımsızlaşıyorlar. Daha yolları var ama belki de birkaç sene sonra o yolu bensiz yürüyecekler. Hatta ilk denemelerini yapıyorlar.

Onların bir gün kanatlanacağını tahmin ediyordum ama kanatların rüzgarında neler hissedeceğimi bilmiyordum. İlk önce kızım De yola çıktı; on dört yaşında yurtdışında okumaya yolladık. Bu kadar erken uçmak gerekir miydi yuvadan, bilmiyorum. Ne zor geldi… Ona da, bize de. Kızım iyi olsun, iyi hissetsin derken hasret bile duyamadım. Meğerse hasretlik duygular sütlimanken çekilirmiş. Böylece öğrendim.

Büyük oğlum Do, lise günlerinde artık. Harflerle yazınca büyük gelen bu kelime oğlumun yüzüne baktığımda aslında hala küçük duruyor. Liseli olmanın gereklerinden birisi bağımsızlık, o da bunu test ediyor, küçük küçük tadına bakıyor. Baksın. O zaten yaparak, dokunarak öğrenen bir çocuktu, genç olmayı da böyle başaracak.

Bir üç numara kaldı elimizde büyüyen 🙂 O zaten elimize geldiğinde kızgın bir ergen gibiydi, öfkeli ve huzursuz. Yıllarımız küçük bir çocuk gibi hissetmesini sağlamakla geçti. O nedenle bir süre daha o evrende sefasını sürsün istiyorum. Yılbaşında hediye teslim eden bir Noel Baba var mı, diş perisi gerçekten çok mu meşgul gibi sorularla uğraşsın. Onun da De ve Do kadar özgüvenli olacağı günler gelecek. Yolumuz uzun.

Çocuklar büyürken bana neler oldu? Yaş aldım. Dersler aldım. Gururlandım. Duygulandım. Umutlandım. Heyecanlandım. Yoruldum. Evet… bu son kelimeyi söylemekten de çekinmiyorum. Anne olmak yorulduğunu bilmemek olmasın çünkü yük taşımanın da bir haddi var. Annelik çocuğunu hep kucağında taşımak değil. Galiba marifet vaktinde kucaklamak, sonra elinden tutup; günü gelince yanı başında yürümek sadece.

Bu aralar anneliği daha sessizce yapmanın yollarını keşfetme evresindeyim. Oyuncu ve kollayan anneden dinleyen anneliğe geçiş. Büyüyen çocuklarımın yanında yürüyerek ilerlemek istiyorum. Yan yana yürümenin de tadı var. Yer yer sessizce, yer yer sohbet ederek, yer yer gülümseyerek, ortak zevkleri keşfederek.

Her güne şükrederek… İyi seneler!

Yüz yıl mı yaşarım? Yok sanmıyorum. E o zaman yolun yarısını çoktan geçtim. Bu dünya üzerinde epey bir zaman geçirmiş sayılıyorum artık… Büyük okyanuslar ve kara parçaları, yağmur ormanları, buzullar, sonsuz çöller ve kum dağları. Bunlarla beraber bakınca küçük, küçücük bir insan tanesiyim. Var olmam kimin için kıymetli? Kendim için. Şu yaşıma dek ne değişmedi diye sorarsam, yaşama olan bağım derim. Tutunmayı, umutlanmayı, pes etmemeyi, iyi şeyler olacağına dair inanç taşımayı, neşelenmeyi ve duygularımı dinlemeyi sevdim. Hala da seviyorum. Ne denli yorulsam ve zorlansam da, içimde bir çocuk var. Dirayetli ve mutlu bir çocuk o. Karanlığa düştüğüm zamanlarda bana en çok o destek oluyor. Hep elimi tutuyor. Ve yaşlandıkça daha güçlü ses veriyor.

Bunu nasıl kazandım bilmiyorum, kimlere teşekkür etmeliyim? Hep var olan anneme, olamayan biyolojik babama, kalbiyolojik babama, kahramanım anneanneme ve dedeme teşekkür etmeliyim. Genler ve sevgi sarmalları… Onlarla büyüdüm.

Sonra De ve Do doğdu. İçimdeki çocuktan bile çok yer kapladılar. Sanki bir akışkan gibi çocukluğum onlara aktı. Büyütmeyi çok sevdim. Her bir anlarından keyif almayı, masa altında sallanan küçük ayakları, uyumaya direnen gözleri, hiç usanmadan oynayan elleri, akıllı sözleri; hepsini çok sevdim. Çok söylemişliğim vardır, onlar beni bir kez daha büyüttüler.

Az daha büyüdüm. İçimdeki çocuk dedi ki, Mimu’yu bul. O bir yerlerde seni ve kurduğun bu güvenli limanı arıyor. Büyük okyanuslar, kara parçaları, ve sonsuz çöller içinde sana ait bir küçük liman var; içinde güzel şeyler barındıran bir liman. Mimu’nun size ihtiyacı var. Bu koca dünyanın üzerinde yaşayan kimi çocukların içinde bir sis var. Çocukluklarını yaşamalarına, mutlu olmalarına engel olan bir sis. Daha minicikken yollarını kaybetmelerine neden olan bir sis. Mimu bu limana güvendi ve sisinden arınıyor. İçimdeki çocuğun sesi artık onun sesine ulaşabiliyor.

Dedim ya, yolun yarısını çoktan geçtim. Çok yakında bir yıl daha alacağım hayattan. De, Do, Mimu, eş, kedi, aile, güneş, yağmur, dibini görebildiğim deniz, vapur köpükleri, içimde tekrar eden şarkılar, uzun saçlı ve güzel gülüşlü yiğen ve yeni doğmuş mis kokulu küçük yiğenler… Hepsi için alınmış bir yıl daha.

Yola devam.

Esip duruyor, günlerdir hatta aylardır. Esmeye de devam edecek. Mimu aramıza katıldığında iki buçuk yaşında bir bebekti. Destek almamız gerektiğini hep biliyorduk. Aldık da. O yaralı bir kuştu, iyileşmesi gerekiyordu, uğraştık. Güvenli bağlanma eksikti, ince ince ördük. Konuşması geride idi, çünkü en zengin çağında beyni yeterince uyarılmamıştı, dil terapisine götürdük. Dil açıldıkça, kalbi rahatladı. Güvende hissettikçe içindeki çocuk açığa çıktı. Ama, dalgalar durulmadı tam anlamıyla. Hiç bitmeyen bir hareket hali, hiç durmayan bir konuşma hali… Ve aslında en zoru, istediklerinin o an olmaması halinde duyduğu gerginlik, kızgınlık. Bunlarla başa çıkamadık. Tam durulur sandıkça biz, tepetaklak olduk. O da, sevenleri de yorulduk.

De ve Do yoruldu. Oysa onlar da birer çocuk. Biz anne ve baba olarak bu işe baş koymuş olabiliriz ama diğer çocuklarımızı bu dalgalara atıp başımızı çeviremeyiz. Çevirmedik. Zaman zaman ikisi için de destek almaya gayret ettik.

Mimu son bir, bir buçuk yılı oldukça zor geçirdi. O yorgunluk hali içinde danıştığımız öyle çok isim oldu ki, sonunda yaşadıklarına ve yaşadıklarımıza bir ad kondu. Dikkat eksikliği ve hiperaktivite. Bir tanı, bilinmezden daima iyidir. O nedenle bol bol okudum, okudukça resmin yıllardır gözümün önünde olduğunu gördüm. Mimu DEHB’li bir oğul. Kabul ettik. Galiba o da kabul etti. Terapilerimizi daha odaklı ve uzun soluklu hale getirdik, ilaç desteğine başladık.

Bu esnada okul yaşamı başladı. Okul hayatı DEHB’li bir çocuk için, hele de milli eğitim gibi bir sistemin çarkları içinde öyle zor ki. Ne özel okul hazır ve istekli farklılıklara, ne devlet okulu. Özel okullarda veliler bıraksan okulu yönetecek, devlet okulunda ise kalabalık öğretmenin becerilerinin önüne geçmekte. Biz ikisini de denedik. İkisinde de önce duvarlara çarptık. Sonra, sonra sanırım ben “oldum”. Zor ve farklı bir çocuğun annesi olmayı öğrendim, sistemde buna direnenlerin önünde durmayı öğrendim.

Mimu akıllı bir oğlan, bu onun en büyük şansı. Ama o şansı kullanabilir hale gelmesi için rüzgarının zaman zaman durulması gerekiyor. Rüzgarına karşı yol alamıyor, yorucu. Rüzgarına rağmen yol alamıyor, sağa sola çarpıyor. Terapiler ona kendi rüzgarıyla beraber yürümeyi öğretiyor. DEHB’li bir çocuğun en büyük ihtiyacı bu; rüzgarı ile barışık olmayı öğrenmek, bir ömür boyu… Gerektiğinde ona kendi başına dur demeyi öğrenecek. Sosyal bir ortama girdiğinde nasıl sakinleşebileceğini, bir başkasının önceliği karşısında nasıl bekleyebileceğini, adım atmadan önce nasıl plan yapabileceğini öğrenecek. Ve… Mimu öğreniyor. O istekli, güçlü bir karakter. Pes etmeyen bir küçük savaşçı. Biliyorum, yoruluyor. Ve her yorgun savaşçı gibi pes ediyor zaman zaman. Ama anne ve babası, sevenleri yanında, bunu artık biliyor.

Şimdi Bozcaada’dayız, rüzgarın ana vatanında. Zeytin dalları sallanıyor, sazlar eğilip bükülüyor, iğdeler yerlere yatıp kalkıyor. Gösterdim Mimu’ya, bak dedim senin de içindeki rüzgar böyle. Ama rüzgar olmasa, ada ada olmazdı… 🌬 Senin de rüzgarın böyle ama kırmadan, saçıp savurmadan, yola devam…

Yıllar önce taze bir ikiz annesi iken bir mail grubumuz vardı, yirmiküsur aktif yazışan anne idik. Çoğul bebek annelerinin şıp diye anlayacağı birşey belki bu; dayanışırdık. Derdimiz, şaşkınlıklarımız, yorgunluklarımız, içimizden taşan sevgi… Anneliğin tüm dolu dolu hallerini konuşur, yazışır, dayanışırdık. Yıllar geçti, çocuklarımız büyüdü, biz de alıştık, az yazar olduk. Ama arkadaşlığımız hep baki.

Bugün yine yazışıyoruz birkaç anne ile. Kendiliğinden… Ne ikiz analığı, ne de annelik halleri bizi bir araya getiren. Koruyucu anneyiz hepimiz. Paydamız bu. Paydamız yaşamımıza kendi ellerimizle ve yüreğimizle kattığımız çocuklarımız. Beş aylıkken, iki yaşında, altı yaşında, dokuz yaşında… Fark etmiyor. Kimsesiz ve desteksiz kalmış bir yavru kuşun kanatları olmaya karar vermişiz hepimiz. Onlara uçmayı öğretiyoruz. Yuvada kaldıkları aylara ve yıllara bağlı olarak o kadar farklı sıkıntıları anlamak, adını koymak, düşünmek ve çözmek durumundayız ki, dayanışmanın gücüne yaslanıyoruz.

İyi ki varlar. Çünkü bazen bu yolculuğun çalkantıları bizi yoruyor. Hatta çok çaresiz ve bir başına hissettirebiliyor. O zamanlarda insan çok şey söylemeden onu anlayacak bir can arıyor. Sessizce anlaştığın, sadece ‘haklısın’ı duyduğun bir arkadaş. İki su damlası gibi yan yana…

Her biri kocaman yürekli birer kadın. Ufacık tefecik olsalar da, cesurlar. Hayata karşı değil, hayatın içinde cesurlar üstelik. Yani bu bir direnme, mücadele hali değil; çağıl çağıl akan suyun içine atlayıp yüzme cesareti, kanadı altındaki küçük kuşlara da bir arada yüzmeyi öğretme cesareti. İyi ki varlar. Onlarla sohbet ettikçe kendimi sanki büyümekte olan bir küçük kız gibi hissediyorum. Yaşım ne olursa olsun onları dinliyorum, bir başkasının yolculuğundan neler neler öğrenebilirmişim bu yaşımda, şaşırıyorum.

Arada bir gündelik fotoğraflar paylaşıyoruz. Hani çocuklar karne alırken, parkta koşuşturken, ya da bir akşam ev hallerinde yaramazlık yaparken… Ve bir diğerimizin ellerinde şekillenen o küçük kalplere bakıp gurur duyuyoruz. Çocuklarımızın gözlerinde geçen her bir yılın artırdığı o belirgin ışıltıyı görüp, gururlanıyoruz.

İyi ki varlar. Yalnızlık duygusunun ilacı oldukları için; Ankara’da, Amasya’da, Rize’de, Eskişehir’de, İstanbul’un bir başka köşesinde kocaman yürekli bir kadının daha varlığını bilmeme neden oldukları için; bir güzel canın daha bir yuvada huzurla uyuduğunu bilmeme neden oldukları için. İnsan olmanın ne denli biricik olduğu hatırlattıkları için. Gülen gözleri ile hayata anlam kattıkları için…

Sevmenin kolayı olur mu? Naif, tatlı, yumuşak olanı severken kılçıklı, çapaklı çetrefilli olanı da seviyor musunuz? Zoru, çalkantılıyı, gölgeleri olanı…

Yeni nesil anne babalara bakıyorum; ben ve benden bir sonraki kuşağa. Çoğunlukla ebeveyn olmayı sadece içgüdüsel yapmayan, okuyan, merkeze çocuğunu alan anne babalardan oluşuyor. Çocuklar bugün eski nesillere göre daha açık, daha meraklı, ilgi alanları daha gelişkin. Ne güzel… Sıkıntı nerede? Sıkıntı bu kadar ihtimamla büyütülen çocukların galiba fazla kontrol altında olması. Herşeye anında çözüm üretmeye endeksli anne babalara sahipler. Daima iyiyi yapmaya şartlandırılıyorlar. Olumsuz davranışları dışarıya hiç yansıtılmıyor. Kol kırılsa da yen içinde kalıyor. Ve çocuklar sosyal yaşama geçtiklerinde, zorluklarla karşılaştıklarında tekliyorlar. Aslında çocuk teklemiyor çünkü o doğası gereği uyum sağlamaya, çare bulmaya daha meyilli. Ama anne / babanın o kadar zamanı yok, zamanı olmadığı için toleransı da yok. Etrafındaki ciciler başı üstüne. Ama zor olanları… Teoride sevse de, pratikte kabul edemiyor. Çünkü büyük emek harcadığı çocuğunun zorlarla çarpışması durumunda hemen bozulacağını sanıyor. Biliyorum, bütün anne babalar sadece ‘en iyisi’ni istiyorlar. Ama hayat daima en iyisini sunmuyor, sunmayacak.
Parkları getirin gözünüzün önüne; kule tepesinde gezen anneler, kızının merdivenleri kendi başına çıkmasını bile bekleyemeyip onu kaydırağın üzerine oturtuveren babalar, iki çocuğun arasındaki dengenin kurulmasına bile tahammülü olmayan teyzeler… Bunlar aşırı, bunlar zararlı. Bunlar çocuğumuza ‘herşeyi en önce ben yaparım, herşeyi en iyi ben yaparım’ı öğretiyor. Empati yok, zoru kabullenmek yok, sabır yok.

Ciciyi hepimiz severiz. Cici parlar, güzel kokar. Cici ile başa çıkmak gerekmez. Hatta sırf bu yüzden ciciyi sevip sevmediğimizi bile düşünmeyiz. Sevdiğimizi zannederiz. 

Kendi çocuğumuz dışındaki çocuklara ne kadar tahammüllüyüz? Sürekli koşturduğumuz için mi cici’nin dışındakilere sabrımız yok? Olsun. Olmalı. Biraz nefes alıp etrafımıza bakmalı. Yaşamın ne denli karmaşık olduğunu gayet iyi biliyoruz. Çocuklarımızın adım adım yaklaştığı yaşam da aynı yaşam değil mi?Onları tamamen savunmasız bırakalım demiyorum ama biraz geride durup izleyelim lütfen. Hem o mesafeden bakınca cicinin defolarını görebiliriz, zorun pırıltılarını fark edebiliriz. Kendi çocuğumuz dışındaki çocukları da sevebilmek için o mesafeye ihtiyacımız var. Sevgi aceleye gelmiyor. Çocuklarımız bizim aynamız. Bizim sevme kapasitemiz onların bu dünyaya dirayetini ve yüce gönlünü belirleyecek. 

Ben de üç yıl önceki Aslı değilim. Değiştim, değişiyorum. Sınanıyorum, ama değişiyorum. De ve Do’nun akışkan hallerine alışmış bir anne iken Mimu’nun tıkanan kanallarını açmayı öğreniyorum. Sadece benim çocuğum olduğu için değil, bu dünyaya atılmış bir ok olduğu için… Emek veriyorum. Ve tüm anne babaların bu değişime açık olmalarını, gölgelerden çekinmemelerini diliyorum. 

Denizleri severim. Kıyısında durup bakmayı, kokusunu içime çekmeyi severim.  Suyun şeffaf ve yumuşacık desteğini, sabahları dingin, akşamları biraz tekinsiz halini… Güçlü bir simge deniz. 

Denizi izlerken iki şey çağrışır daima beynimde; açık olmak ve hür olmak. İkincisi daha karmaşık, biliyorum ama ilki bu hayatta yıllar geçtikçe en çok öğrendiğim galiba. 

Mimu da bir deniz, biliyor musunuz? Artık. İlk zamanlar, o küçücük hallerinde, henüz değildi. Dili kapalı, duyguları kapalı idi. Gülümsemesi küçük, endişeleri büyüktü. Şimdi o da bir deniz. Açık. 🌊 

İşte onu izlerken soruyorum kendime, De ve Do için en büyük içsel güç ne? Onlara on iki yıllık yaşamlarında ne kazandırabilmişiz? İkiz olmalarına rağmen bambaşka karakterler. Ama ortak paydaları  var, açıklar. 🌊 Hayata, değişimlere, iniş çıkışlara, korkulara, büyük heyecanlara, sevilmeye ve en mühimi de sevmeye açıklar. Elbette çalkantıları var, elbette. Onlar birer çocuk, büyümenin kendisi çalkantı değil mi zaten? 

Zihnim daldan dala konuyor, bir kitap düşüverdi aklıma tam da şu an. Bahsetmişimdir belki ama bilmeyenlere tekrar olsun. Raising Cain, protecting the emotional life of boys. Bu sağlam kitap erkek çocukların duygusal olarak açık olabilmelerinin önündeki tüm zorlukları, sosyal dayatmaları, cinsiyetten gelen farkları anlatıyor. Okunasıdır. 

Bu kitabı Do için okumuştum, belki şanslıydım çünkü o bebekliğinden beri açık bir çocuktu. Bügün ergenliğin eşiğinde. Eskiden uzun uzun sohbet ederdik, sokaklarda el ele yürürdük. Şimdi hem üç çocuklu hayat, hem de anneden bağımsızlığa doğru geçiş nedeniyle sohbetlerimiz azaldı. Ama, baba ile de çok yakınlar. Kendime geride durmayı öğretiyorum, o ne zaman konuşmak isterse dinlemeye çalışıyorum, endişem yok. Biliyorum ki, hala bir deniz 🌊 . En kıymetli  anda gelip derdini anlatıveriyor.

Mimu yolun başında. İki buçuk yaşında iken tek bir cümlesi yoktu, biliyor musunuz? İçindeki dalgalar iç çeperlere çarpa çarpa sönüyormuş. Artık değişiyor. Bu değişimi en çok da kendisi hissediyor. Ve rahatlıyor. Duyguların açık kapılardan çıkması ve yerine ulaşması ne kadar hafifleticidir. 

Yeni bir okulda artık Mimu; arkadaşlarına, öğretmenlerine, büyük çocuklarla bir arada olmaya alışıyor. Her çocuk bu eşiklerde tekleyebilir, farklı şekillerde. Mimu için bir kat daha zor, her yeni başlangıç onun için biraz korku, biraz özgüven, biraz endişe. Bebekliğinde değişimler karşısında yeterince destek görememiş her küçük duygusu ile kendi başına başa çıkmaya çalışmış ve bu stres beyninde yer edinmiş. Evet şimdi güvende, adımlarının yanında duran bir anne babası var ama eskilerden kodlanan o stres hala yerli yerinde duruyor. Tüm bu yanlış kodlamaları değiştirmek zaman alacak. 

İşte bir kitap daha, Reparenting the Child who Hurts. Mimu’yu anlayabilmem için sadece içgüdülerim yeterli olmuyor. Sağlıklı büyümüş bir annenin, bir şekilde yaralanmış bir küçüğe annelik yapabilmesi sadece içgüdülerle olmuyor. Okumak, dinlemek, psikolojik destek almak… Bunlar zor ama iyi hissettiren adımlar. Mimu’nun bugünü daha kolay olsun ve daha önemlisi yarınları açık, hür ve sağlıklı olsun diye.

Bu yağmurlu günde denizi hayal ediyorum. Gri bir gökyüzünün altında gümüşi bir su parlıyor. Derinliğini hissedebiliyorum. Gepgeniş yüzeyin altında ve üzerinde her yönde doğru uzanmakta. Açık.

Çocukların duygularını olduğu gibi yaşaması, dilediklerinde söze dökebilmeleri ve en mühimi söze döktüklerinde güvendikleri bir kolun kanadı altına girebileceklerine inanmaları gerek. Bu inanç onların yaşamdaki en büyük güçleri olacak. Açık oldukça daha mutlu olduklarını görecekler. 

De, Do ve Mimu için bunu diliyorum. Tüm çocuklar için diliyorum. 🌊🌊🌊

Ana sınıfına başlayacak Mimu. Bir yandan büyüttük valla, gibi bir gururlu ebeveyn hissiyatı, öte yandan yapabilecek mi gerçekten de, okulla yaşadığı iniş çıkışları çözebilecek miyiz, endişesi hakim bende.

Vesikalık çektirdik. Ve bummmm! Öyle bir ışık yansıdı ki bana 3×5 cmlik fotoğraftan. Keşke buraya koyabilsem… Ama bir arkadaşımın tespiti ile tam da şu emojiyi hayal edin isterim: “😍” Tam böyle bakmış Mimu kameraya, bu kadar yoğun bir sevgi ve güven ışıldamış kara gözlerinde.

İki buçuk yılda bu değişim. Ömrünün yarısı. Bir uçtan öbür uca varmış minik adam. Ürken, kızan bir bebekten hayatta herşeyi yapacağına inanan bir küçük çocuğa varmış. 

Mış’lı konuşuyorum farkındayım. Çünkü içinde mücadele ederken, yuvarlana yuvarlana giderken her zaman göremiyorum. Bir amaç için uğraşan herkesin yaşadığı gibi, anları fark edemeyebiliyorum. Ta ki bummm, bir vesikalık önüme gelene dek.

Annem de uyardı geçenlerde, olumlu şeylerden söz et biraz da, dedi. Zor tamam biliyoruz ama güzelliklere odaklanalım haydi. Bahar gelmişken hele…🍀🦋🍀

Abla ve abi ile kardeşlik tam da olması gerektiği kıvamda artık. Üç sarıl, iki didiş. Hep onların ayak izlerinde yürümen,

Baba ile sarmaş dolaş. Annenin otoritesi boğduğu zaman, gidip kolunun altına girivermen,

Konuşamadığın iki yılın acısını çıkart. Hiç susmadan, her gün yeni kelimeleri, ifade biçimlerini kullanman ısrarla,

Özlediğini dile getir. Senin için kıymetli insanları bir bir sayman, ziyaret etmek istemen,

Geldiğin gün bile var olan o karakteristik özgüven. Ama yer yer haksız da olabildiğini fark edip geri adım atabilmen.

Mimu! Bir gün kocaman bir adam olacaksın. Her anlamda kocaman. Cüssen kadar büyük bir kalbin olacak. Omzuma sarılıp ‘takılma bunlara be anne, bak nasıl da büyüdüm’ diyeceksin.

Ablanı kollayacaksın her koşulda, abinle gezip tozacaksın. Babanla bisiklet turuna çıkacaksın.

Ben de iyi ki, iyi ki diyeceğim bir daha. 

İki yıl önce, iki çocuklu bir anne bir küçüğün elinden tuttu. İki yaşında bir minikle bir kapıdan çıktılar. Bir baba onları kalp çarpıntısı ve heyecanla izliyordu artları sıra. Ve o anı fotoğrafladı.

Çok acemiydik. Oysa o zamana dek anne baba olmayı gayet iyi becermiştik. O küçük eli tutarken içimde, içimizde sorular, sorular, bilinmez duygular…

Hoş geldin oğlum. Sen çok özel bir çocuksun. Kararlı, güçlü, hayatı bir hamle ile değiştirebilecek inançta bir oğlansın. Aslında bıraksak her şeyi bir başına halledebileceksin. Doğuştan lidersin. İnatçısın. Çabuk kızıp, zor sakinleşen bir karaktersin. Hayvanlara karşı sonsuz bir sevgin var. Gördüğün tüm köpeklerin önüne yatıp onlara sarılıyor; tüm kedileri kucaklayıveriyorsun (Dün sokakta giden bir at arabasının peşine takıldın, arkandan yetişmek için az koşmadım: Eyvah dedim şimdi de ata sarılacak. Allahtan öğretebilmişim sana temkinli olmayı, izledin sadece).

Hoş geldin oğlum. Bize kalabalık olmayı öğrettin. Anne baba olarak akışına bırakabilmenin kıymetini hatırlattın. Dengeleri yeniden kurma becerilerimizi parlatmayı öğrettin.

Hoş geldin. Abi ve ablana gerçek bir hayat tecrübesi oldun. Bir gecede bu yeni görevle tanıştılar. Onlar ikiz kardeşlerdi, aralarında apayrı bir dengeleri vardı. Şimdilerde bu dengenin zaman zaman yerinden oynayabileceğini öğreniyorlar. Bir küçük çocuk girdi yaşamlarına. Yabancı. Ama bir yabancının kardeşe dönüşebileceğini öğrendiler. Ve artık tüm çevrelerine öğretiyorlar. Doğal akışına bıraktığımızda kalp bağı ile bir kardeşlik nasıl kurulur, bilmeyenlere gösteriyorlar. Anlamayanlara anlatıyorlar.

Geçenlerde büyük oğlumun okulundaydım. Öğretmenleriyle aramızda şöyle bir diyalog geçti:

• Do bizlerekardeşinden bahsediyor.
• Aa gerçekten mi, De’nin uğraşlarından bahsetmeyi hiç sevmez oysa.
• Yok De değil, Mimu’dan söz ediyor.
• Gerçekten mi?
• Elbette. Kardeşim şöyle şöyle yaptı geçenlerde derken gözlerinin içi gülüyordu hatta.

İki yıl. Do, Mimu’dan söz ediyorsa okulunda iki yılın sonunda, ben hiçbir şey için endişe etmemeliyim aslında. Onlar bir ekip olmuşlar artık.

Hoş geldin oğlum. Artık akşamları üç yatağa uğrayıp yorganları kontrol ediyorum. Üç melek başı öpüyorum. Her birinize bir sonraki gün nasıl bir güç vermem gerekli ise, kulaklarınıza onu fısıldıyorum. Artık üç defa koklayıp, üç defa seni seviyorum diyorum. Biliyor musunuz, Mimu’nun kokusunu öğrenmek için çalıştım iki yıl boyunca. Hani sosyal medyada testler çıkıveriyor ya karşımıza bazen, bebeklere kokusundan tanıtarak annelerini bulduruyorlar. Ben de başında oturuyorum bazen geceleri, izliyorum. Gür saçlarını, kıvrık kirpiklerini izliyorum. Öpe öpe Mimu’nun kokusunu ezberime yazıyorum.

Hoş geldin. Annene babana, iki’den sonraki yeni hayatına, özgür ruhunu yeşerttiğin yeni hayatına hoş geldin. Babanla birlikte hayal ediyoruz. Nasıl kocaman bir genç adam olacağını, spor yapmanın sana nasıl yakışacağını, ablanla nasıl dertleşeceğini, abinle nasıl akşam turlarına çıkacağını… Hayal ediyoruz. Hayallerimize katıldığın için teşekkürler oğlum. Hoş geldin. İyi ki geldin.