Ana sınıfına başlayacak Mimu. Bir yandan büyüttük valla, gibi bir gururlu ebeveyn hissiyatı, öte yandan yapabilecek mi gerçekten de, okulla yaşadığı iniş çıkışları çözebilecek miyiz, endişesi hakim bende.

Vesikalık çektirdik. Ve bummmm! Öyle bir ışık yansıdı ki bana 3×5 cmlik fotoğraftan. Keşke buraya koyabilsem… Ama bir arkadaşımın tespiti ile tam da şu emojiyi hayal edin isterim: “😍” Tam böyle bakmış Mimu kameraya, bu kadar yoğun bir sevgi ve güven ışıldamış kara gözlerinde.

İki buçuk yılda bu değişim. Ömrünün yarısı. Bir uçtan öbür uca varmış minik adam. Ürken, kızan bir bebekten hayatta herşeyi yapacağına inanan bir küçük çocuğa varmış. 

Mış’lı konuşuyorum farkındayım. Çünkü içinde mücadele ederken, yuvarlana yuvarlana giderken her zaman göremiyorum. Bir amaç için uğraşan herkesin yaşadığı gibi, anları fark edemeyebiliyorum. Ta ki bummm, bir vesikalık önüme gelene dek.

Annem de uyardı geçenlerde, olumlu şeylerden söz et biraz da, dedi. Zor tamam biliyoruz ama güzelliklere odaklanalım haydi. Bahar gelmişken hele…🍀🦋🍀

Abla ve abi ile kardeşlik tam da olması gerektiği kıvamda artık. Üç sarıl, iki didiş. Hep onların ayak izlerinde yürümen,

Baba ile sarmaş dolaş. Annenin otoritesi boğduğu zaman, gidip kolunun altına girivermen,

Konuşamadığın iki yılın acısını çıkart. Hiç susmadan, her gün yeni kelimeleri, ifade biçimlerini kullanman ısrarla,

Özlediğini dile getir. Senin için kıymetli insanları bir bir sayman, ziyaret etmek istemen,

Geldiğin gün bile var olan o karakteristik özgüven. Ama yer yer haksız da olabildiğini fark edip geri adım atabilmen.

Mimu! Bir gün kocaman bir adam olacaksın. Her anlamda kocaman. Cüssen kadar büyük bir kalbin olacak. Omzuma sarılıp ‘takılma bunlara be anne, bak nasıl da büyüdüm’ diyeceksin.

Ablanı kollayacaksın her koşulda, abinle gezip tozacaksın. Babanla bisiklet turuna çıkacaksın.

Ben de iyi ki, iyi ki diyeceğim bir daha.