Denizleri severim. Kıyısında durup bakmayı, kokusunu içime çekmeyi severim.  Suyun şeffaf ve yumuşacık desteğini, sabahları dingin, akşamları biraz tekinsiz halini… Güçlü bir simge deniz. 

Denizi izlerken iki şey çağrışır daima beynimde; açık olmak ve hür olmak. İkincisi daha karmaşık, biliyorum ama ilki bu hayatta yıllar geçtikçe en çok öğrendiğim galiba. 

Mimu da bir deniz, biliyor musunuz? Artık. İlk zamanlar, o küçücük hallerinde, henüz değildi. Dili kapalı, duyguları kapalı idi. Gülümsemesi küçük, endişeleri büyüktü. Şimdi o da bir deniz. Açık. 🌊 

İşte onu izlerken soruyorum kendime, De ve Do için en büyük içsel güç ne? Onlara on iki yıllık yaşamlarında ne kazandırabilmişiz? İkiz olmalarına rağmen bambaşka karakterler. Ama ortak paydaları  var, açıklar. 🌊 Hayata, değişimlere, iniş çıkışlara, korkulara, büyük heyecanlara, sevilmeye ve en mühimi de sevmeye açıklar. Elbette çalkantıları var, elbette. Onlar birer çocuk, büyümenin kendisi çalkantı değil mi zaten? 

Zihnim daldan dala konuyor, bir kitap düşüverdi aklıma tam da şu an. Bahsetmişimdir belki ama bilmeyenlere tekrar olsun. Raising Cain, protecting the emotional life of boys. Bu sağlam kitap erkek çocukların duygusal olarak açık olabilmelerinin önündeki tüm zorlukları, sosyal dayatmaları, cinsiyetten gelen farkları anlatıyor. Okunasıdır. 

Bu kitabı Do için okumuştum, belki şanslıydım çünkü o bebekliğinden beri açık bir çocuktu. Bügün ergenliğin eşiğinde. Eskiden uzun uzun sohbet ederdik, sokaklarda el ele yürürdük. Şimdi hem üç çocuklu hayat, hem de anneden bağımsızlığa doğru geçiş nedeniyle sohbetlerimiz azaldı. Ama, baba ile de çok yakınlar. Kendime geride durmayı öğretiyorum, o ne zaman konuşmak isterse dinlemeye çalışıyorum, endişem yok. Biliyorum ki, hala bir deniz 🌊 . En kıymetli  anda gelip derdini anlatıveriyor.

Mimu yolun başında. İki buçuk yaşında iken tek bir cümlesi yoktu, biliyor musunuz? İçindeki dalgalar iç çeperlere çarpa çarpa sönüyormuş. Artık değişiyor. Bu değişimi en çok da kendisi hissediyor. Ve rahatlıyor. Duyguların açık kapılardan çıkması ve yerine ulaşması ne kadar hafifleticidir. 

Yeni bir okulda artık Mimu; arkadaşlarına, öğretmenlerine, büyük çocuklarla bir arada olmaya alışıyor. Her çocuk bu eşiklerde tekleyebilir, farklı şekillerde. Mimu için bir kat daha zor, her yeni başlangıç onun için biraz korku, biraz özgüven, biraz endişe. Bebekliğinde değişimler karşısında yeterince destek görememiş her küçük duygusu ile kendi başına başa çıkmaya çalışmış ve bu stres beyninde yer edinmiş. Evet şimdi güvende, adımlarının yanında duran bir anne babası var ama eskilerden kodlanan o stres hala yerli yerinde duruyor. Tüm bu yanlış kodlamaları değiştirmek zaman alacak. 

İşte bir kitap daha, Reparenting the Child who Hurts. Mimu’yu anlayabilmem için sadece içgüdülerim yeterli olmuyor. Sağlıklı büyümüş bir annenin, bir şekilde yaralanmış bir küçüğe annelik yapabilmesi sadece içgüdülerle olmuyor. Okumak, dinlemek, psikolojik destek almak… Bunlar zor ama iyi hissettiren adımlar. Mimu’nun bugünü daha kolay olsun ve daha önemlisi yarınları açık, hür ve sağlıklı olsun diye.

Bu yağmurlu günde denizi hayal ediyorum. Gri bir gökyüzünün altında gümüşi bir su parlıyor. Derinliğini hissedebiliyorum. Gepgeniş yüzeyin altında ve üzerinde her yönde doğru uzanmakta. Açık.

Çocukların duygularını olduğu gibi yaşaması, dilediklerinde söze dökebilmeleri ve en mühimi söze döktüklerinde güvendikleri bir kolun kanadı altına girebileceklerine inanmaları gerek. Bu inanç onların yaşamdaki en büyük güçleri olacak. Açık oldukça daha mutlu olduklarını görecekler. 

De, Do ve Mimu için bunu diliyorum. Tüm çocuklar için diliyorum. 🌊🌊🌊