Sevmenin kolayı olur mu? Naif, tatlı, yumuşak olanı severken kılçıklı, çapaklı çetrefilli olanı da seviyor musunuz? Zoru, çalkantılıyı, gölgeleri olanı…

Yeni nesil anne babalara bakıyorum; ben ve benden bir sonraki kuşağa. Çoğunlukla ebeveyn olmayı sadece içgüdüsel yapmayan, okuyan, merkeze çocuğunu alan anne babalardan oluşuyor. Çocuklar bugün eski nesillere göre daha açık, daha meraklı, ilgi alanları daha gelişkin. Ne güzel… Sıkıntı nerede? Sıkıntı bu kadar ihtimamla büyütülen çocukların galiba fazla kontrol altında olması. Herşeye anında çözüm üretmeye endeksli anne babalara sahipler. Daima iyiyi yapmaya şartlandırılıyorlar. Olumsuz davranışları dışarıya hiç yansıtılmıyor. Kol kırılsa da yen içinde kalıyor. Ve çocuklar sosyal yaşama geçtiklerinde, zorluklarla karşılaştıklarında tekliyorlar. Aslında çocuk teklemiyor çünkü o doğası gereği uyum sağlamaya, çare bulmaya daha meyilli. Ama anne / babanın o kadar zamanı yok, zamanı olmadığı için toleransı da yok. Etrafındaki ciciler başı üstüne. Ama zor olanları… Teoride sevse de, pratikte kabul edemiyor. Çünkü büyük emek harcadığı çocuğunun zorlarla çarpışması durumunda hemen bozulacağını sanıyor. Biliyorum, bütün anne babalar sadece ‘en iyisi’ni istiyorlar. Ama hayat daima en iyisini sunmuyor, sunmayacak.
Parkları getirin gözünüzün önüne; kule tepesinde gezen anneler, kızının merdivenleri kendi başına çıkmasını bile bekleyemeyip onu kaydırağın üzerine oturtuveren babalar, iki çocuğun arasındaki dengenin kurulmasına bile tahammülü olmayan teyzeler… Bunlar aşırı, bunlar zararlı. Bunlar çocuğumuza ‘herşeyi en önce ben yaparım, herşeyi en iyi ben yaparım’ı öğretiyor. Empati yok, zoru kabullenmek yok, sabır yok.

Ciciyi hepimiz severiz. Cici parlar, güzel kokar. Cici ile başa çıkmak gerekmez. Hatta sırf bu yüzden ciciyi sevip sevmediğimizi bile düşünmeyiz. Sevdiğimizi zannederiz. 

Kendi çocuğumuz dışındaki çocuklara ne kadar tahammüllüyüz? Sürekli koşturduğumuz için mi cici’nin dışındakilere sabrımız yok? Olsun. Olmalı. Biraz nefes alıp etrafımıza bakmalı. Yaşamın ne denli karmaşık olduğunu gayet iyi biliyoruz. Çocuklarımızın adım adım yaklaştığı yaşam da aynı yaşam değil mi?Onları tamamen savunmasız bırakalım demiyorum ama biraz geride durup izleyelim lütfen. Hem o mesafeden bakınca cicinin defolarını görebiliriz, zorun pırıltılarını fark edebiliriz. Kendi çocuğumuz dışındaki çocukları da sevebilmek için o mesafeye ihtiyacımız var. Sevgi aceleye gelmiyor. Çocuklarımız bizim aynamız. Bizim sevme kapasitemiz onların bu dünyaya dirayetini ve yüce gönlünü belirleyecek. 

Ben de üç yıl önceki Aslı değilim. Değiştim, değişiyorum. Sınanıyorum, ama değişiyorum. De ve Do’nun akışkan hallerine alışmış bir anne iken Mimu’nun tıkanan kanallarını açmayı öğreniyorum. Sadece benim çocuğum olduğu için değil, bu dünyaya atılmış bir ok olduğu için… Emek veriyorum. Ve tüm anne babaların bu değişime açık olmalarını, gölgelerden çekinmemelerini diliyorum.