İki yıl önce, iki çocuklu bir anne bir küçüğün elinden tuttu. İki yaşında bir minikle bir kapıdan çıktılar. Bir baba onları kalp çarpıntısı ve heyecanla izliyordu artları sıra. Ve o anı fotoğrafladı.

Çok acemiydik. Oysa o zamana dek anne baba olmayı gayet iyi becermiştik. O küçük eli tutarken içimde, içimizde sorular, sorular, bilinmez duygular…

Hoş geldin oğlum. Sen çok özel bir çocuksun. Kararlı, güçlü, hayatı bir hamle ile değiştirebilecek inançta bir oğlansın. Aslında bıraksak her şeyi bir başına halledebileceksin. Doğuştan lidersin. İnatçısın. Çabuk kızıp, zor sakinleşen bir karaktersin. Hayvanlara karşı sonsuz bir sevgin var. Gördüğün tüm köpeklerin önüne yatıp onlara sarılıyor; tüm kedileri kucaklayıveriyorsun (Dün sokakta giden bir at arabasının peşine takıldın, arkandan yetişmek için az koşmadım: Eyvah dedim şimdi de ata sarılacak. Allahtan öğretebilmişim sana temkinli olmayı, izledin sadece).

Hoş geldin oğlum. Bize kalabalık olmayı öğrettin. Anne baba olarak akışına bırakabilmenin kıymetini hatırlattın. Dengeleri yeniden kurma becerilerimizi parlatmayı öğrettin.

Hoş geldin. Abi ve ablana gerçek bir hayat tecrübesi oldun. Bir gecede bu yeni görevle tanıştılar. Onlar ikiz kardeşlerdi, aralarında apayrı bir dengeleri vardı. Şimdilerde bu dengenin zaman zaman yerinden oynayabileceğini öğreniyorlar. Bir küçük çocuk girdi yaşamlarına. Yabancı. Ama bir yabancının kardeşe dönüşebileceğini öğrendiler. Ve artık tüm çevrelerine öğretiyorlar. Doğal akışına bıraktığımızda kalp bağı ile bir kardeşlik nasıl kurulur, bilmeyenlere gösteriyorlar. Anlamayanlara anlatıyorlar.

Geçenlerde büyük oğlumun okulundaydım. Öğretmenleriyle aramızda şöyle bir diyalog geçti:

• Do bizlerekardeşinden bahsediyor.
• Aa gerçekten mi, De’nin uğraşlarından bahsetmeyi hiç sevmez oysa.
• Yok De değil, Mimu’dan söz ediyor.
• Gerçekten mi?
• Elbette. Kardeşim şöyle şöyle yaptı geçenlerde derken gözlerinin içi gülüyordu hatta.

İki yıl. Do, Mimu’dan söz ediyorsa okulunda iki yılın sonunda, ben hiçbir şey için endişe etmemeliyim aslında. Onlar bir ekip olmuşlar artık.

Hoş geldin oğlum. Artık akşamları üç yatağa uğrayıp yorganları kontrol ediyorum. Üç melek başı öpüyorum. Her birinize bir sonraki gün nasıl bir güç vermem gerekli ise, kulaklarınıza onu fısıldıyorum. Artık üç defa koklayıp, üç defa seni seviyorum diyorum. Biliyor musunuz, Mimu’nun kokusunu öğrenmek için çalıştım iki yıl boyunca. Hani sosyal medyada testler çıkıveriyor ya karşımıza bazen, bebeklere kokusundan tanıtarak annelerini bulduruyorlar. Ben de başında oturuyorum bazen geceleri, izliyorum. Gür saçlarını, kıvrık kirpiklerini izliyorum. Öpe öpe Mimu’nun kokusunu ezberime yazıyorum.

Hoş geldin. Annene babana, iki’den sonraki yeni hayatına, özgür ruhunu yeşerttiğin yeni hayatına hoş geldin. Babanla birlikte hayal ediyoruz. Nasıl kocaman bir genç adam olacağını, spor yapmanın sana nasıl yakışacağını, ablanla nasıl dertleşeceğini, abinle nasıl akşam turlarına çıkacağını… Hayal ediyoruz. Hayallerimize katıldığın için teşekkürler oğlum. Hoş geldin. İyi ki geldin.