Do’un ilk dişi sonunda düştü. Ama malesef okulda kaybetmiş. Diş perisi konusuna da kısmen inanası var. Akşam bana: Anne dişim yok napıcam? dedi, hüsranla. Benden hemen cevap: Aa düşündüğün şeye bak, şimdi minik bir kağıda bi diş çiz, altına adını yaz (yapar), ben de şunları ekleyim, “do’nun ilk dişi (kayboldu)”. Bunu koy yastığının altına, diş perisi gece gelip alır. Anlar, merak etme.
Bu esnada De Do’dan daha endişeli.
Offff. Ya anlamazsa anne, ya almazsa bunu. O zaman ben arkadaşlarıma ne diyceeem??? Onlara diş perisi var demiş, şimdi gelmezse peri ona da gelmezmiş, hediye alamazmış…
Akşam onlar uyudu. Ve bendeniz de, yapmam gerekeni yapmadan uyuyakaldım 🙂
Sabah Do üzüntü içinde yanıma geldi.
Anne…. Bak! İşte olmadı, almamış kağıdı.
Benden bir anlık duraksama ve hiiiç bozuntuya vermeden cevap:
Dodocum senin dişin kaç günde düştü Allah aşkına?
Hı? Bilmem… Birkaç hafta?
Ee, o zaman nasıl hemen alınmasını bekliyorsun ki, biraz sabırlı ol, zaman tanı periye.
Çok mu meşgul yani?
Olabilir. Durun bakalım, biraz sabır. Bekleyin. Alır o bugün-yarın kağıdı, işi bu.
De bu esnada yine çöküşlerde:
Offf. Ama anne bak almamış. Ben demiştim. Kesin yok bu peri meri.
(Elinde bir kitapla gelir) Oku bak, kesin şu sayfada bir yerde yazıyordu, cadı-peri gerçekte yoktur diyordu (kitabı okuyorum bir yandan, yok öyle bir cümle, kesin bir başkası ekleme yaptı okuduklarına).
Bir yandan da Do’ya diyor ki: Bak, sen git okulda öğretmeninle konuş, faaliyet
çekmecesine baksın, dişin belki oradadır. Öyle kağıtla filan olmaz bence bu iş, dişini bulman iyi olmaz mı?
Doruk ise güvenmiş bir kere bana: Ya De, annem kağıt olur dedi. Nasıl bulayım ben o küçücük dişi şimdi.
Sen bilirsin Do, benden yardım etmesi, sonra gelip ağlama bir daha.
… İşte size diş dilemmamız.

Peri mi? Az önce geldi, kağıdı aldı. Bakın işte burada.

Hediye? Ee, o da Do’nun baş ucundaaa…