Eşimle çocukları ve çocukluğu konuşurken kendimizde fark ettiğimiz ve çocuklarımızın daha şanslı olmasını istediğimiz bir konu var. Ve bence mutluluğun temel anahtarlarından biri: Yetenekler ya da beceriler. Ne kadar erken keşfedilirlerse, yani anne baba tarafından ne kadar dikkatle gözlemlenir, fark edilir ve kanalize edilirse çocuk için o kadar büyük bir kazanç. Çünkü hayatta bizi mutlu kılan şeyler ev-araba-iş değil. Sahip olduğumuz yetiler ve onlarla yapabileceğimize inandığımız hayaller. Bunu geç fark eden ya da bu yetiyi nasıl gerçeğe dönüştüreceğini bilemeyen kişiler (ki kendimde de bunun izlerini hissediyorum zaman zaman) hep debeleniyor. Birşey var içinde ama zamanında
görülmemiş, cesaretlendirilmemiş, desteklenmemiş… O zaman da yeşerecek ortamı bulamamış, vakitlice. Silinmiş ya da solmuş gitmiş.

Sadece sanatsal şeyler değil bunlar. İlgi duyulan herhangi bir uğraş. Mesela mutfak merakı bile bu grupta benim için. Çocuklarımın o beceriyi (her ne olursa olsun) zamanında fark etmesini, ona istekle tutunmasını dilerim.

Bunun için de onlari iyi izlemeye, anlamaya çalışıyorum. Okullardan da bu yönde bir beklentim var hep. Kreşimizde böyle idi. Çocukların meraklarını gözlemleyen, onlara fırsatlar yaratan öğretmenleri vardı, önemsiyorlardı bunu. Abartılı şeyler değil üstelik, mesela Do’ya projelerini gerçekleştirmek için sunulan bir sürü atık malzeme, ya da De’nin resim merakını destekleyecek şekilde ona yaratılan zaman ve alan gibi.  Küçük çabalar ama önemli katkılar.

İçimden geçenler böye işte. Belki çocuklarımız bu açıdan bizden daha şanslı olurlar diye umuyorum. Onları anlamaya zaman ayıralım, içlerinde yatan ateş her ne ise destekleyelim, cesaret kazandıralım. Ve aslında hepsinden önemlisi, becerilerini nasıl sürekli kılabileceklerini öğrenmelerine yardımcı olalım.

Gerisi onlara ait…