Çocuklar karşısında ilk faka basışımdır!
Geçen akşam sofrada laflıyoruz. Do dinozorunu okula götürmüş, anlatıyor… Arkadaşı çok sevmiş. Annesi ona da alacakmış. Ben de herkese yardımcı olacağım ya, hemen atladım. “A öyle mi, Mothercare’den alabili…”. Daha derken yaptığım şaşkınlığı fark ettim. Ama artık çok geçti. Sofrada birkaç saniyelik bir sessizlik oldu. Babamız pohaaa diye bir kahkaha patlattı, De tam bir çocuk tepkisi ile “Nası yani? Hani peri getirmişti?” dedi. Do ise çok hoşumuza giden ve akşam eşimle üstüne yeniden yeniden konuştuğumuz o cevabı verdi. Yüzüne daha anında kocaman bir gülümseme yayıldı, durumdan memnun ve olaya tamamen uyum gösterdiği o anlardaki gibi bir gülümseme. Bana baktı ve neşeyle, “Anne çok komiksin, kendin yakalandın” dedi. Benim halime ortak oldu bir nevi. Hem, hemen anladı faka bastığımı, hem de bana o kadar güveniyor ki, hemen uyum gösterdi olup bitene. Onun o tasasız ve sevgi dolu ifadesi o kadar hoşuma gitti ki sonra. Ben zaten o an kendime gülmekle meşguldum. De ilk başta tamamen durumu kafasında oturtmaya çalışıyordu. Kardeşinin bu kadar eğlenceli karşılamış olması ona da sirayet etti. Üstüne birkaç dakika aralarında konuştular. Peri yokmuş belli ki, annem almış vs. Ben de artık durum net ortada, fazla sürdürmedim. Ama tamamen yok da demedim… Siz eve dinozoru getirdiğimi gördünüz mü? Yoo, hayır. O zaman bir şekilde gelmiş ve başucuna konmuş. Önemli olan ilk dişi düşene hediye gelir, gerisini boş verin, dedim. Ve çok ilginç, benim şaşkınlığımı öyle net hissettiler ki, konu oracıkta kapandı. Şu an mantıken periye kesinlikle inanmamakla birlikte bir şekilde dişi düşene çaktırmadan bir hediye geldiğini biliyorlar. Sanırım, durumu kurcalamamaktan yana karar aldılar :-). Bu sevimli andan da bana bir kendi şaşkınlığım, bir de Do’nun o empatik ve içten gülümsemesi kaldı.