Açık olmak… Hayatın kendisine, getirdiklerine ve tanıştırdıklarına. De ve Do bunu öğrensinler isterim. Gayretim de bunun için. İyiler ve kötüler, başarılar ve mutsuzluklar, anlık heyecanlar ve ıskalamalar. Hepsi oradan buradan akıyor. Bu akışın içindeki en büyük beceri kalben ve zihnen açık kalabilmek.
Haftasonu sabahları Do önce futbola, ardından sutopuna gidiyor. Bu yıl böyle, deniyor. Hangisinde mutlu olursa ona devam edecek. Ben de anne kadrosundan izleyici. Çok farklı ebeveyn profilleri görüyorum her iki tarafta da. İlgililer, aşırı düşkünler, kontrolcüler, koruyucular… Çocuğa ne kadar dışarıdan kontrol ve koruma sağlarsan o kadar kapanıyor aslında hayata karşı. Görmüyor, uzaklaşıyor; kendine ve çevresine. Kapanıyor. Ve en büyük itici gücünü kaybediyor: Merak.
Oysa hepimiz merakla doğuyoruz hayata karşı. Hatırlayın küçüklüğünüzü ya da bakın küçüklerinize. Bizim basite indirgediğimiz kelimeler gerçekte işin özü. Kurcalıyor deriz mesela, yüzeysel bir dille. Oysa o öğreniyordur. Karıştırıyor deriz sıkkınlıkla, ah bir bıraksak ne çok şey keşdefiyordur o an. Elliyor herşeyi deriz, dokunuyordur oysa dünyaya.
“Özel bir yeteneğim yok, sadece tutkuyla meraklıyım” demiş Einstein.
Bir cümlede iki mesaj birden. Tutku ve merak. Ne zaman bağlanıyor bu ikisi birbirine işte o zaman adına aşk diyoruz biz, yaptığın her ne ise ona aşkla bağlanmak.
De ve Do bu şansı yakalarlar mı bilmem. Umudum var. Meraklarının önünde durmadık hiç. Hatta bence görevimiz o yolu açmak. Sadece ana yolları değil de ara yolları, patikaları görebilmelerini öğretmeye çalışıyoruz.
Bazen bir meşe palamudu, bazen bir karton kutu çıkıyor karşılarına. Ve bambaşka yollardan kurcalıyorlar hayatı. O zaman anlıyorum ki her çocuk bambaşka, biricik… Önlerinde durmayın lütfen çocuklarınızın, açık olsunlar hayata.