Sabahtan beri kolumda bir bilezik, üç renkli yumuşacık bir örgü. Basit, sade. Ucunda bir küçük kiraz var, sallanıp duruyor yazdıkça. Durup durup bakıyorum, gülümsüyorum. Şu yağmurlu, karanlık sabahta, iş yerinde debelenirken başka ne gülümsetir bilemiyorum.
En güzel yanım. Anneliğim. İyi anne olduğum için değil, iyi ki anne olduğum için. Bu yanımla daha iyi bir insan oldum ben, daha huzurlu oldum. Daha mutlu oldum. Her şeyin dahası varsa eğer bu hayatta, ben tüm ‘daha’larımı annelikte buldum.
Sallanıyor kiraz, gülümsüyorum. Dün akşam koluma taktı bileziği oğlum; ‘Anneler günü için değil bu, senin için’ dedi. Senin için…
En güzel yanım. Anneliğim. Daha sakin oldum, daha sabırlı. Küçük küçük atılan her adımı dikkatle izlemeyi öğrendim. Büyüdükleri her gün ben de büyüdüm. Çocuk yanımı buldum çıkardım derinlerden. Bilmem sanırdım, ninniler söyledim aylarca. Masallar uydurdum gecelerce hiç durmadan, bir sonraki akşam yeniden hatırladım. Yazmayı ne çok sevdiğimi keşfettim onlar için günceler tuttukça. Doğaya durup bakmayı, karınca deliklerini incelemeyi, kaldırım taşlarından sekerek gitmeyi, ele ele zıplayarak dans etmeyi, daracık ev koridorlarında top oynamayı, kumdan kaleler yapmayı… Yetişkin oldukça bizi terk eden, uzaklaşan ne varsa geri çağırmayı öğrendim.
En güzel yanım. Anneliğim. Karnıma düştüğünüz ilk günden bu yana en saf iki yanım, De’m ve Do’m.
Evde bir telaş iki üç gündür. Yüzüklerim kayboluyor, bakıyorum kağıtlara acemice çizilmiş yuvarlaklar. Oda köşelerinde fiskoslar, sen al ben aldım’lar… Ah diyorum içimden, hediye sizsiniz de, farkında değilsiniz henüz. Anne olunca anlayacak kızım muhtemelen, baba olunca bilecek oğlum. En güzel yanlarımız hep çocuklarımızla gelecek.