Anneliğin binlerce farklı tanımı yapılabilir değil mi? 8 yıldır hangi anne ile anlık sıkıntılar, gündelik zorluklardan söz etsek, eğer o gün ruhen sakin, dengeli bir günümde isem, sözlerim şöyle bitiyor, istisnasız: Anneliğin onda dokuzu kararlılıktan ibaret.

Çok seviyoruz onları. Şüphesiz. Hatta çoğu zaman nasıl ve ne şekilde ifade edemeyeceğimizi düşündürecek kadar çok. Ama bir o kadar da yoruluyoruz. Hangimizin, öyle ya da böyle bir sebepten ötürü sınırlarımızın zorlandığını hissetmediğimiz olmuyor ki? Kararlılık bu anların cevabı bana göre.

Kararlılıktan kastımı açayım mı biraz? Çocuğumuza emrivaki yapmamak, kendimize de öyle. Kriz anlarında ondan bir adım önde olup, durumu erken fark etmek. Fark ettiğimizde ne yapacağımızı biliyor olmak. Çocuğumuzun yaşını iyi idrak etmek, karakterini iyi gözlemlemek. Ona ne zaman ve ne için hayır diyeceğimizi anlık ve değişken seçimlerle değil, anlamlı bir bütünsellik içinde bilebilmek. Bunun için akıl yürütmek. Ama aklımıza esir de olmamak…

Çocuğumuza sözle değil, davranışlarımızla yön veriyoruz. Kitaplar da bunu söylüyor, tecrübe de, hatta az biraz büyüdüklerinde onlar da… Davranışlarımıza ne yön veriyor o zaman? Tutarlı olmayan bir davranışın iz bırakmasını bekleyebilir miyiz?

8 aylıkken yatağında uykuya dalabilmesini sağlamak için gereken şey de kararlılık: Kitaplarda öyle yazdığı için değil, onun da kendini güvende hissedebilmesi için kararlı durabilmek. Her nasıl bir yöntem seçmişsek seçelim, bunu onun karakterine en uygun yaklaşımla uygulamaya çalışmak.

Yuvaya alışmasını sağlamak bir kararlılık: Çocuğumuz ağlıyor diye ondan daha ağlamaklı olup da, yapma biçimlerimizi sürekli değiştirmemek, bizi izlerken kendi içinde güveni hissetmesini sağlamak.

Tuvalete alıştırırken, yeni yemekleri keşfetmesini ve sevmesini sağlarken, emziği bıraktırırken, kardeşine vurmamasını öğretmeye çalışırken, oto koltuğuna alışmasını sağlarken… Hepsinde çocuğumuz sadece bizi izliyor, tıpkı bir ayna gibi. Biz nasıl bir duyguyla yaparsak, o da onu benimsiyor. Yani aslında kararlılığın arkasındaki itici güç duygusal. Anne çocuğu yeni bir aşamadan geçerken ne denli sakin ve huzurlu davranıyorsa, çocuğu da o kadar kolay atıyor adımlarını. Ve aslında belki de farkında olmadan onlara hayattaki en büyük anahtarı kazandırıyoruz: Sorunları çözebilme becerisi. Sorunları çözerken kararlı ve sakin kalabilme becerisi.

De ve Do’yu izlerken görüyorum ki birçok huylarının altında benim ve eşimin izleri var. Genlerinden değil, öğrendiklerinden geliyor bu izler. Sıkıntılar ve günlük sorunlar karşısında attıkları her sakin ve kararlı adım beni mutlu kılıyor. Tamam diyorum kendi kendime, ilerisi için umut var…