Babalar ve kızların iki kişilik dünyasından söz eden öyküleri duymak hep içimi ısıtır. Hele de hayalperest ve biraz da yalnız bir baba ve onun gözünün içine bakan küçük bir kız çocuğu ise söz konusu olan…

Patrick Modiano 1998’de yazmış bu öyküyü. 2014 yılında Nobel Edebiyat ödülü almış. Sanırım kitapla ancak şimdi tanışmış olma nedenimiz de bu.

Catherine 9, 10 yaşlarında. Paris’te yaşıyor. Babası ile iki kişilik bir hayat kurmuşlar, araları çok da iyi. Gözlükleri ve hayalleri seviyor olmaları ortak yönleri. Annesi uzaklarda, New York’ta yaşayan bir dansçı. Babası önerince Catherine de dansa başlayıveriyor bir gün.

Babasının katı ve kuru bir iş ortağı var, Mösyö Casterade; ruhunun derinliklerinde sıkışıp kalmış ince şiir sevgisini komik bir dille anlatıyor Catherine bize.

Babası bir yetişkin olsa da aslında onun da içinde küçük bir oğlan çocuğu var. Belki de tam da bu yüzden komik, eğlenceli ve tuhaf. Catherine onun bu tarafını olduğu gibi kabul ediyor. 

Babam ve Ben‘in çizimleri bizim kuşağa çok tanıdık gelebilir; Jean-Jacques Sempe, Pıtırcık serisinin çizimleri de ona ait. Kitabın sıcak ve sakin diline o kadar güzel eşlik ediyor ki resimleri.

8-10 yaşın severek okuyacağı bu minik öykü babalarına düşkün tüm küçük kızlara…